Veel gezocht
Huurder aan het woord
Huurder vertelt
22-10-2025

Een huis vol herinneringen
105 jaar familiegeschiedenis aan de Noorderwierweg

Aan de Noorderwierweg in Amersfoort staat een huis dat meer is dan bakstenen en glas. Het is een huis vol verhalen, een plek waar de familie Bloemhof 105 jaar woonde, muziek maakte en herinneringen deelde. Na het overlijden van Trix Bloemhof – du Pree (87) gaat de woning naar een nieuwe huurder. Haar kinderen Hans en Evelien blikken terug op een bijzonder stukje familiegeschiedenis. 

Mijn grootouders kregen het huis in 1921 toegewezen, ze waren de eerste bewoners

Een familiehuis sinds 1921

“Mijn grootouders kregen het huis in 1921 toegewezen, ze waren de eerste bewoners,” begint Hans te vertellen. “Mijn vader groeide erop. Hij verloor op jonge leeftijd zijn ouders, maar kon wel in het huis blijven wonen mits hij een kostganger in huis nam.” Toen Joop Bloemhof in 1957 trouwde met Trix, bouwden zij samen hun gezin op. Hun 3 kinderen – Jeanette, Evelien en Hans – groeiden op in het huis aan de Noorderwierweg. 

Evelien en Hans denken met een warm gevoel terug aan hun ouderlijk huis. “Het is het huis van de verhalen,” zegt Hans. “Mijn vader was de meesterverteller, bijna een conferencier. En tante Bep was zijn briljante aangever. Iedere verjaardag werd er wel een anekdote opgerakeld. Het mooiste voorbeeld? Die keer dat we onderweg naar Zeeland op een snikhete dag in de file stonden. Mijn vader zag in de verte over de hei een ijscoboer aankomen. Hij wilde hem helpen, maar dat ging niet vlekkeloos. Het ijskarretje kiepte onderweg nog een keer om. Maar toen hij –  met gesmolten ijsjes weliswaar – terugliep naar de auto, kreeg hij applaus uit de hele file. Dat soort verhalen bleven maar doorgaan – en dat maakte ons huis zo bijzonder.” 

Een warm en levendig huis

Beiden kijken terug op een warme jeugd. Evelien: “We hebben een hele leuke tijd gehad. Het was een gezellig huishouden. Naast de vele verhalen waren er leuke uitstapjes. We hebben wat afgewandeld en gefietst.” Hans vult aan: “Er waren ook vaak feestjes. Dan ging de tafel aan de kant en werd er gedanst. Jong als we waren zaten we dan bovenaan de trap te luisteren.” De liefde voor muziek speelde een grote rol in de familie. Joop was drummer en oefende met vrienden in de schuur in de achtertuin. “Zo is de Amersfoortse Revue begonnen,” herinnert Evelien zich. 

Liefdevolle ouders

Evelien en Hans spreken met warmte over hun ouders. Evelien: “Mijn moeder was een hele lieve vrouw. Ze zorgde jarenlang voor mijn vader toen hij Parkinson kreeg. Ze kon ongeduldig zijn, maar die zorgzaamheid zat diep in haar.” Hans vult aan: “Ondanks zijn ziekte bleven ze samen genieten van de kleine dingen. En mijn moeder kreeg af en toe wat ondersteuning, zodat ze er even tussenuit kon. Dat had ze ook nodig.” Na Joops overlijden in 2012 genoot Trix nog lang van haar vrijheid. Ze bleef sterk verbonden met het huis en de buurt. 

Het huis en de buurt

De woning zelf veranderde mee met de tijd. Een grote renovatie in 1977 betekende een tijdelijk verblijf in een wisselwoning – een avontuur voor de kinderen, maar een verlies voor hun vader. “Zijn geliefde schuur, gebouwd door mijn opa, moest gesloopt worden. Dat vond hij heel moeilijk,” herinnert Hans zich. Ook de buurt, het Soesterkwartier, maakte indruk. Evelien: “Het is een heerlijke, levendige wijk. Dicht bij de stad én de natuur. Ik ben er uiteindelijk zelf weer teruggekomen.” Hans, lachend: “Ik voelde me er altijd een beetje een vreemde eend, maar heb nu mijn plek in Randenbroek gevonden.” 

Afscheid van het ouderlijk huis

Met het overlijden van hun moeder kwam er een einde aan 105 jaar familiegeschiedenis in de woning. Het opruimen van de woning verliep harmonieus. “We hebben eerst met de hele familie afgesproken wie wat wilde hebben,” vertelt Hans. “Alles waar geen emotionele waarde aan zat, ging vervolgens naar een opkoper. Het voelde goed om dat samen te doen.” Toch is afscheid nemen zwaar. Evelien: “Ik rijd liever niet meer langs het huis.” Hans: “Ik wel. Ik ben nostalgisch. Altijd als ik erlangs reed, keek ik of de gordijnen open waren. Of mama in haar stoel zat. Nu is het leeg… Het voelt gek.” 

Hun moeder kreeg zelf nog een prachtig afscheid. “Ze wilde eigenlijk helemaal niet weg uit Amersfoort,” vertelt Evelien. “Maar omdat er in de stad geen plek was in een hospice, moest ze uiteindelijk naar Soest. Het ambulancepersoneel reed haar onderweg langs plekken die belangrijk voor haar waren: de Noorderwierweg, de atletiekbaan. Toen ze in Soest aankwam, straalde ze helemaal. Dat moment draag ik elke dag mee.” 

Een nieuw hoofdstuk

Binnenkort krijgt het huis nieuwe bewoners. Voor Hans en Evelien voelt dat dubbel. “Je zou willen dat iemand uit de familie erin kon wonen, maar dat gaat helaas niet,” zegt Evelien. “Het doet pijn, maar we gunnen de nieuwe bewoners een fijne tijd.” Hans knikt: “De ziel van ons huis verdwijnt misschien, maar de verhalen blijven bestaan. En wie weet, misschien bel ik ooit eens aan om even binnen te kijken.”